Zapotrzebowanie na betonowe podkłady kolejowe po raz pierwszy pojawiło się po II wojnie światowej, gdy zaczęło brakować drewna. Pierwsze próby wyprodukowania żelbetowych podkładów kolejowych przebiegały niezbyt pomyślne. Pomimo tego w Wielkiej Brytanii w 1943 r. zainstalowano i poddano badaniom podkłady strunobetonowe, co w owym czasie było stosunkowo nową metodą poprawiania małej wytrzymałości betonu na rozciąganie. Badania okazały się sukcesem, więc jeszcze w tym samym roku wybudowano pierwszy zakład produkujący strunobetonowe podkłady kolejowe na długim torze naciągowym. Początkowo stosowano szyny dwugłówkowe, które przytwierdzano do podkładów za pomocą tzw. „stołeczka“. Później wprowadzono szyny szerokostopowe przytwierdzane na podkładkach. Obecnie podkładki zostały w dużej mierze zastąpione sprężystymi elementami przytwierdzającymi w postaci odlewanych żeliwnych rdzeni lub podkładek z tworzywa sztucznego zabetonowywanych bezpośrednio w prefabrykowanym podkładzie. Ponadto w przemysłowej produkcji podkładów oraz instalacji i utrzymaniu torów kolejowych wykorzystuje się coraz bardziej skomplikowane technologie i sprzęt.