Innowacyjna technologia betonu – najczęściej wykorzystywanego materiału budowlanego na świecie – umożliwia zredukowanie jego wpływu na środowisko, a dokładniej związanej z nim emisji gazów cieplarnianych (Global Warming Potencial, GPW, pol.: potencjał tworzenia efektu cieplarnianego) i zawartej w nim „szarej energii” (całkowite zapotrzebowanie na energię pierwotną (PEt)). Tak zwane „betony ekologiczne”, czy też spoiwa z małą zawartością klinkieru cementu portlandzkiego, wykorzystywane do ich produkcji, zazwyczaj jednak charakteryzują się powolnym przyrostem wytrzymałości. Produkcja prefabrykatów betonowych wymaga natomiast szybkiego przyrostu wytrzymałości, który pozwala na szybkie rozformowanie elementów. W normach deskryptywnych podana jest minimalna zawartość spoiwa i maksymalna wartość współczynnika wodnospoiwowego (w/s) zapewniająca trwałość betonu. Wartości te są niemożliwe do uzyskania w przypadku betonów najbardziej przyjaznych dla środowiska. W pierwszej części serii artykułów omówiono sposoby projektowania wydajnych ekologicznie betonów w oparciu o kombinację „mikro-” i „ekowypełniaczy”. W porównaniu z tradycyjnym betonem do produkcji prefabrykatów, zaprezentowane betony ekologiczne mają mniejszy wpływ na środowisko przy stosunkowo dobrej urabialności dla tego typu produkcji oraz wysoką wczesną wytrzymałość. W artykule przedstawiono ponadto kilka prototypów wyprodukowanych w Austrii.
Subscribe to magazine